Om een meer of minder nauwkeurige definitie te geven van wat,wat complexe samenstellingen zijn, moet de moderne chemie gebaseerd zijn op de basisbepalingen van de coördinatietheorie, die al in 1893 door A. Werner werd voorgesteld. De complexiteit van deze vraag ligt in de diversiteit en veelvoud van de meest uiteenlopende chemische verbindingen die onder de definitie van complexe verbindingen vallen.
In het algemeen zijn complexe verbindingen dat welchemische stoffen, die een aantal complexe deeltjes bevatten. Tot nu toe heeft de wetenschap geen strikte definitie van het begrip "complex deeltje". Gebruik vaak de volgende definitie: een complex deeltje wordt opgevat als een complex deeltje dat onafhankelijk zowel in een kristal als in een oplossing kan bestaan. Het bestaat uit andere eenvoudige deeltjes, die op hun beurt het vermogen hebben om op zichzelf te bestaan. Ook vallen vaak complexe chemische deeltjes in de definitie van complexe deeltjes, waarin alle bindingen of een deel ervan worden gevormd volgens het donor-acceptor-principe.
Een veel voorkomende functie die allemaal complex isverbinding, is de aanwezigheid in hun structuur van een centraal atoom, genaamd "complexeermiddel". Gezien de diversiteit die deze verbindingen hebben, is het niet nodig om over een aantal gemeenschappelijke kenmerken van dit element te praten. Vaak is het complexvormende middel een atoom dat een metaal vormt. Maar dit is geen strikt teken: er zijn complexe verbindingen bekend waarbij het centrale atoom een zuurstofatoom, zwavel, stikstof, jodium en andere elementen is die heldere niet-metalen zijn. Sprekend over de lading van het complexerende middel, kunnen we zeggen dat het meestal positief is, en in de wetenschappelijke literatuur werd het het metaalcentrum genoemd, maar er zijn voorbeelden wanneer het centrale atoom zowel een negatieve lading als zelfs nul had.
Dienovereenkomstig, geïsoleerde groepen van atomen ofindividuele atomen die zich rond de complexvormer bevinden, worden liganden genoemd. Dit kunnen deeltjes zijn die vóór de intrede in de complexe verbinding moleculen waren, bijvoorbeeld water (H2O), koolmonoxide (CO), stikstof (NH3) en vele andere, evenals OH, PO43, Cl- of het waterstofkation H +.
Een poging om complexe verbindingen te classificerendoor het type lading van het complex, scheidt deze chemische verbindingen in kationische complexen die zijn gevormd rond een positief geladen ion van neutrale moleculen. Ook zijn er anionische complexen, het complexeermiddel waarin een atoom is met een positieve oxidatietoestand. Simpele en complexe anionen zijn liganden. Een afzonderlijke groep kan worden onderscheiden neutrale complexen. Hun vorming vindt plaats door coördinatie rond een neutraal atoom van moleculen. Tot deze categorie van complexe stoffen behoren ook verbindingen gevormd door gelijktijdige coördinatie rond een positief geladen ion en moleculen, en negatief geladen ionen.
Als we rekening houden met het aantal plaatsen ingenomen door liganden in de zogenaamde coördinatiesfeer, dan worden monodentate, bidentate en polydentate liganden bepaald.
Bereiding van complexe verbindingen door verschillendemethoden maakt het mogelijk om te classificeren op basis van de aard van het ligand. Onder hen zijn ammoniak, waarin liganden worden weergegeven door ammoniakmoleculen, aquacomplexen, waar liganden water zijn, carbonyl-koolmonoxide de rol van ligand speelt. Daarnaast zijn er acidocomplexen waarbij het centrale atoom is omgeven door zuurresiduen. Als het wordt omringd door hydroxide-ionen, dan worden de verbindingen hydroxocomplexen genoemd.
Complexe verbindingen spelen een belangrijke rol in dede natuur. Zonder hen is de vitale activiteit van levende organismen onmogelijk. Ook maakt het gebruik van complexe verbindingen bij menselijke activiteiten complexe technologische operaties mogelijk.
Analytische chemie, mijnbouw van metalen uit ertsen, elektrotype, vernis en verfproductie zijn slechts een korte lijst van industrieën waarin complexe chemicaliën zijn toegepast.
</ p>>
